هماتوکسیلین
رنگ کردن با هماتوکسیلین و ایوزین از عمومی‌ترین روشهای رنگ کردن در بافت‌شناسی هستند و در مقابل رنگهای موقتی دیگر، از پایداری بسیار بالایی برخوردار هستند. از دیگر رنگهای معروف برای رنگ کردن اسید فوسفوتونژستیک هماتوکسیلین است که از ترکیب هماتوکسیلین با اسید فوسفوتونژستیک به دست می‌آید.
در ۱۹۷۰ به دلیل قطع بیش از حد درختهای جنگلهای برزیل و آمریکای مرکزی، کمبود درختهای بقم و هماتوکسیلین به وجود آمد و قیمت آن به بالاترین حد خود رسید و موجب بالا رفتن هزینه‌های تشخیص بیماری‌های بافتی شد و موجب جستجو برای جایگزینی برای آن شد. اما قبل از پیدا کردن هرگونه جایگزین، هماتوکسیلین با قیمتی بالا به جایگاهش در بازار و بافت‌شناسی بازگشت. پیشنهادهایی نیز برای جایگزین آن وجود داشت: سلستین آبی، گالوسیاسین، گالین و سولوکروم سیانین که هر چهار مورد برای دندانه‌دار کردنشان از آهن(۳) استفاده می‌شد. یک جایگزین دیگر که وجود دارد، رنگ قرمز برزیلی است که تنها تفاوتش با هایماتوزیلین در یک گروه هیدروزیل است.
نظرات
هیچ دیدگاهی ثبت نشده است.