پودر قلع

دمای ذوب: ۲۳۱.۹۳ درجه سانتی‌گراد
دمای جوش: ۲۶۰۲ درجه سانتی‌گراد
چگالی: ۷.۲۶۵ گرم بر سانتی متر مکعب
پودر قلع از قلع یک فلز سفید رنگ، نرم، قابل انعطاف و بسیار بلوری است، به دست می‌آید. قلع در دمای پایین حدود ۲۳۲ درجه سانتیگراد، پایین ترین دما در گروه ۱۴، ذوب میشود. نقطه ذوب برای ذرات قلع ۱۱ نانومتری به ۱۷۷.۳ درجه سانتی گراد کاهش می‌یابد. درجات متفاوت خلوص قلع در برابر تغییر شکل مقاوم هستند و این به دلیل تاثیر مهارکنندگی مقادیر اندک بیسموت، آنتیموان، سرب و نقره به عنوان ناخالصی است. عناصر آلیاژی مانند مس، آنتیموان، بیسموت، کادمیم و نقره سختی قلع را افزایش میدهند. قلع تمایل به تشکیل فازهای میان فلزی سخت و شکننده دارد که اغلب نامطلوب هستند. قلع به طور کلی، فاقد گستره وسیع محلولهای جامد است و عناصر کمی دارای حلالیت قابل توجهی در قلع هستند.

قلع به عنوان عنصر بومی یافت نیشود، بلکه باید از سنگهای مختلف استخراج شود. کاسیتریت تنها منبع مهم صنعتی قلع است، گرچه مقادیر کمی از قلع از سولفیدهای پیچیده مانند استانیت، سیلندریت، فرانکیت، سولفید قلع نقره‌ای و سولفید قلع و سرب تشکیل میشود. مواد معدنی با قلع تقریبا همیشه با سنگهای گرانیت همراه و نیز حاوی اکسید قلع هستند. قلع به وسیله کاهش کربوترمیک سنگ معدن اکسید با کربن یا کک با استفاده از کوره بازتابی و کوره قوس الکتریکی تولید میشود.

خطرات پودر قلع

قلع عمدتا در مواد آلی مختلف استفاده میشود. ذرات قلع آلی خطرناک ترین انواع قلع برای انسان هستند. علیرغم خطرات ذرات قلع آلی، از قلع در بسیاری از صنایع مانند صنعت رنگ و صنعت پلاستیک و کشاورزی به عنوان آفت کش استفاده میشود. علی رغم پیامدهای مسمومیت قلع، کاربردهای قلع آلی همچنان رو به افزایش است. تاثیرات مواد حاوی قلع میتواند متفاوت باشد و به نوع ماده و اندام در تماس با قلع بستگی دارد. تری اتیل قلع خطرناک‌ترین ماده آلی قلع برای انسان است که دارای پیوندهای هیدروژنی نسبتا کوتاهی است. هنگامی که پیوندهای هیدروژنی بلندتر میشوند، ماده حاوی قلع برای سلامتی انسان دارای خطر کمتری خواهد بود. انسانها میتوانند از طریق غذا و تنفس و نیز از طریق پوست قلع را جذب کنند.

جذب قلع میتواند تاثیرات حاد و همچنین طولانی مدت از جمله عوارض چشم و پوست، سردرد، دل درد، سرگیجه، تعرق شدید، نفس نفس، مشکلات ادراری، افسردگی، آسیب کبدی، آسیب عملکرد سیستم ایمنی بدن، آسیب کروموزومی، کمبود گلبول های قرمز و آسیب مغزی (خشم، اختلالات خواب، فراموشی) داشته باشد.